Rozdział 22

- To nie miało się wydarzyć ! - krzyknął. - Natalia ja nie chce tego dziecka. Masz się go pozbyć. - powiedział i wyszedł z domu.
Wpadłam w jeszcze większy płacz. Słowa Neymara strasznie mnie uraziły. Przecież to nie moja wina. Po prostu stało się, a nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Wstałam z sofy i poszłam po chusteczki. Zmarnowałam chyba całą paczkę.
- Mam się pozbyć dziecka ? Przecież to żywa istota. Moja istota. - pogłaskałam swój brzuch.
Ciekawe gdzie jest teraz Neymar. Może poszedł zatopić smutki w alkoholu ? Z resztą nie zdziwiłabym się. Poszłam na górę spakować się. Wzięłam jakieś dwie torby z szafy i spakowałam w nie wszystkie swoje ciuchy, buty, przybory kosmetyczne i.t.p. Zeszłam z powrotem na dół. Postawiłam swoje rzeczy na podłodze. Z sofy zabrałam swój telefon i test. Wsadziłam to do swojej torebki, którą przewiesiłam przez ramię. Napisałam jeszcze Neymarowi kartkę :
'Nie dzwoń, nie pisz. Z resztą i tak Cię nie obchodzę. Dziecko wychowam sama. Bez ojca debila. Żegnaj'
Wyszłam z mieszkania. Zamknęłam dom, a klucze położyłam tam gdzie zawsze. Pod doniczką. Postanowiłam iść do domu. Opowiedzieć o wszystkim rodzicom. Może jeszcze pamiętają, że mają córkę. Stanęłam przed drzwiami. Z niechęcią zapukałam. Drzwi otworzył mi ojciec.
- Emma ( tak miała na imię moja mama ) chodź tu ! - zawołał ją.
Czułam się dziwnie. Przyszła moja mama. Spojrzała się na mnie z urazą.
- Czego tu szukasz ? - spytała stanowczo.
- Wróciłam do Was.
- Przypomniało Ci się o nas dopiero teraz ? Jesteś bezczelnym bachorem. - uderzyła mnie w twarz i pobiegła do domu.
- Idź już stąd. Po ubrania i inne rzeczy wróć kiedy indziej. - zamknął mi przed nosem drzwi.
Wyszłam na środek jezdni z nadzieją, że jakieś auto mnie potrąci. Niestety nic nie jechało. Zeszłam z powrotem na chodnik. Złapałam się za bolący policzek. Zaczęłam płakać. Płakałam i płakałam. To było gorzkie łzy pełne żalu i nienawiści. Wyglądałam jak naćpana nastolatka, płacząca ze swej nieszczęśliwej miłości. Właściwie to drugi fakt był zgodny z prawdą. Moja 'miłość' była błędem. Błędem kosztującym mniie dużo. Bardzo dużo. Idąc przypomniało mi się coś.
- Jezus dzisiaj była rozprawa ! - krzyknęłam i chyba cała Barcelona mnie usłyszała.
Skierowałam się do parku. Zobaczylam...

-------------------------------
Rozdział 22 po małych 'sprzeczkach'
Takie dziwny :/
I bardzo bym prosiła każdego kto przeczyta ten rozdział, aby zostawił komentarz :) Możecie nawet z anonima <3